Son günlerde üst üste gelen doktor intiharı haberleri, elbet hepimizi üzen ve düşündüren bir mevzudur.Gerçek sayı bilinmemekle birlikte doktor intiharları azımsanmayacak sıklıktadır.
Genel popülasyonla karşılaştırıldıklarında tüm tıbbi nedenlere bağlı vefatlar bakımından hekim olmak düşük risk içerirken, yalnızca suiside bağlı vefatlar bakımından hekimler olağan popülasyondan daha çok risk altında bulunmuşlardır.(1) İntihar sonucu ölen tabiplerin ruhsal otopsisinin yapıldığı bir çalışmada; ölenlerin birçoklarında depresyon, alkol yahut unsur kullanım bozukluğu olduğu, iş yerinde sorunlar yaşadıkları bildirilmiştir.(2) Doktor intiharlarında tabiplerin ölümcül usulleri bilme ve bu kaynaklara erişebilme kolaylıkları tamamlanmış intiharı arttırmaktadır.
Azalmış iş tatmini, tükenmişlik, doktora yönelik şiddete maruz kalma vb) üzere doktorluk mesleği ile ilgili olabilen meselelere; doktorluk ile bağlı olmayan, evlilik, aile, meslekle ilgili problemler, mobinge maruz kalma, ağır gerilimle alakalı olabilen sıhhat meseleleri da eklendiğinde depresyon üzere pek çok ruhsal sorunun ortaya çıkması kaçınılmaz görünmektedir.
Bir çalışmada hekimlerin %73.4’ünün ruhsal hastalıklarını bu bahisteki uzmanlardan çok ailelerine ve arkadaşlarına söylediklerini lakin %12.9’u bir uzmana açıkladıklarını bildirmişlerdir.(3) İngiltere’de gerçekleştirilen bu çalışmada; İngiltere’deki şahsî bilgilerin elektronik kaydının hastaneler ortasında çok sayıdaki bilgisayarla irtibatlı olduğu, bunun öteki çalışma arkadaşlarının bu bilgilere erişim mümkünlüğünü arttırdığı yorumu yapılmıştır.(3)
Kişisel bilgilere ulaşım noktasında eczane, hastane kayıt vb, ünitelerden psikiyatri başvurusu, teşhis, ilaç raporu vb, bilgilere ulaşma mümkünlüğü, doktorlar dışında öbür sıhhat işçisi ve vatandaş için de telaş verici olabilmektedir. Ruhsal dayanak alma, psikiyatrik bir hastalık sahibi olma, toplum tarafından damgalanma (stigmatizasyon) ve dışlanmaya neden olabilmektedir. Bütün bu sebepler müracaat ve takviye almayı önleyebilir.
Son yıllarda artan toplum temelli hizmet uygulamaları, hastane yatak sayısı vb üzere takviye sunma araçlarına karşın, ruh sıhhati ile ilgili sistemli ve kâfi yardım almak konusunda birtakım ülkelerle karşılaştırıldığında hala yetersizlikler kelam hususudur. Bu durum da tertipli tedavi alımını etkileyen bir husustur. Dünya Sıhhat Örgütü bilgilerine nazaran; ülkemizde 100 bin kişi başına düşen psikiyatrist sayısı 3.8 iken; örneğin İsviçre’de 45.1’dir. Öteki Avrupa ülkeleri ile karşılaştırıldığında Türkiye; Fransa (22.3), Almanya(20.8), Yunanistan (%16.9), İspanya (10.1), Makedonya (10.1), üzere ülkelerden epey geridedir.
Uzun müddet sessiz kalarak hastalıklarını kimseye söylememe, günlük işlerini yerine getirme, muhakkak etmeme eforu nedeniyle iş arkadaşları, hatta eşleri tarafından da farkedilmeyebilir ve ne yazık ki lakin ani bir halde mevt tablosu ile karşı karşıya kalındığında kişinin sorunu ile ilgili farkındalık gelişebilir.Yaşadığımız bu üzücü tabip intiharları bağlamında, mevzuya yönelik ferdi ve toplumsal farkındalık gelişmesi, tabibe yönelik şiddet başta olmak üzere doktorların çalışma şartlarının güzelleştirilmesi vb sıkıntıların giderilmesi ile ilgili faal çalışmalar yapılması son derece değerlidir.
